Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
ὁ νόμος γὰρ ἀνθρώπους καθίστησιν ἀρχιερεῖς ἔχοντας
ἀσθένειαν, ὁ λόγος δὲ τῆς ὁρκωμοσίας τῆς μετὰ τὸν νόμον υἱὸν εἰς τὸν
αἰῶνα τετελειωμένον. (Εβρ. 7, 28)
Επειδή ο νόμος καθιστά ανθρώπους αρχιερείς που έχουν
αδυναμία, ο λόγος όμως της ορκωμοσίας που έγινε μετά το νόμο, καθιστά
τον Υιό που έχει καθιερωθεί αρχιερέας στον αιώνα.
Αντιπαραβάλει ο απ. Παύλος, την ατέλεια των αρχιερέων του νόμου της Παλ. Διαθήκης, με την τελειότητα του Υιού ως αρχιερέα. Οι αρχιερείς ως άνθρωποι είχαν αδυναμίες και συμμετοχή στην αμαρτία. Με συνέπεια να κάνουν θυσίες ζώων και για τις δικές του αμαρτίες. Απόγονοι του παλαιού Αδάμ, έφεραν την κληρονομικότητα του προπατορικού αμαρτήματος. Αντίθετα ο Κύριος, είναι ο νέος Αδάμ δίχως την ανθρώπινη αμαρτωλότητα. Ως αρχιερέας έκανε το εαυτό του θυσία όχι για Εκείνον αλλά μόνο για εμάς. Τότε ήταν ο νόμος, τώρα είναι η βεβαιότητα για τη σωτηρία, τότε ήταν οι αρχιερείς προερχόμενοι εξ αμαρτωλών ανθρώπων, τώρα αρχιερέας είναι ο αναμάρτητος Ιησούς Χριστός.
