Τη σιωπή την αντιλαμβάνεσαι από την ακοή. Τι πιο εύκολο θα μου πεις. Αλλά όταν τη βλέπεις όμως, δεν καταλαβαίνεις μόνο την ύπαρξή της, μα αισθάνεσαι και το τι λέει! Ναι, η σιωπή μιλάει! Άλλοτε ψιθυρίζει, άλλοτε φωνάζει, άλλοτε σκούζει, άλλοτε τραγουδά!
Την έχεις δει; Σίγουρα την έχεις δει! Αν γυρίσεις στο δρόμο και δεις τον κάθε περαστικό, που δεν μιλάει στο κινητό του ή στον διπλανό του, την βλέπεις. Ποικιλότροπη σιωπή και ανώδυνη όμως... Τι γίνεται όταν στην απευθύνουν; Όταν την προκαλείς στον άλλο; Τότε όχι μόνο τη βλέπεις, αλλά την ακούς κιόλας! Γίνεται συνήθως ενοχλητική τότε... Πολύ ενοχλητική!
Μίλα! Πες κάτι! Μη μένεις σιωπηλός! Πόσες φορές δεν έχω ακούσει αυτήν την αντίδραση όταν απευθύνομαι στα λόγια ή τις πράξεις με τη σιωπή... Υποδεικνύει, χωρίς λόγια αλλά πολύ έντονα, το πόσο κάποια πράγματα πειράζουν και ενοχλούν! Και σαν αλογόμυγα τσιμπάει συνειδήσεις που επαναπαύονται στα μεγάλα λόγια, σε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και εγωιστικές συμπεριφορές!
Συνοδοιπόρος της σιωπής, όποιας σιωπής, είναι το βλέμμα. Είτε χαμηλωμένο, είτε απλανές, είτε καρφωτό στα μάτια. Είτε θλιμμένο είναι, είτε χαμογελαστό, είτε ανέκφραστο! Ειδικά το τελευταίο είναι αβέβαιο και το πιο αιχμηρό... Είναι ξίφος, που λέει κάπου και ο Σαίξπηρ. Κι όταν συναντά το μυαλό, γίνεται απειλητικό· πιο απειλητικό όταν συναντά την ψυχή!
Αν σου απευθύνουν τη σιωπή, όχι ως αμηχανία ή έλλειψη νόησης, τότε σιώπησε και άκουσέ την. Άκουσέ την καλά. Δεν είναι λόγια για να τα παρανοήσεις ή να τα προσπεράσεις. Είναι κάτι πιο βαθύ, πιο περιεκτικό και πιο σοβαρό απ' ότι νομίζεις! Και να θυμάσαι: Με τα λόγια μπορούμε εύκολα να λέμε και ψέμματα, με τη σιωπή φωνάζουμε μόνο αλήθειες, που τα ίσως τα λόγια είναι φτωχά να τις περιγράψουν, είτε τα αυτιά που απευθύνονται δεν είναι ευήκοα για να τις κατανοήσουν!
