Ὦ πότνια Λήθη τῶν κακῶν, ὡς εἶ σοφὴ
καὶ τοῖσι δυστυχοῦσιν εὐκταία θεός.
πόθεν ποτ' ἦλθον δεῦρο; Πῶς δ' ἀφικόμην;
Ἀμνημονῶ γάρ, τῶν πρὶν ἀπολειφθεὶς φρενῶν.
( Ευριπίδου, Ορέστης 213 - 216)
(Ω, σεβάσμια λησμονιά των δεινών, είσαι σοφή
και στους δύστυχους ευπρόσδεκτη θεότητα.
Από που ήρθα, πότε; Πως έφτασα εδώ;
Γιατί όλα τα ξέχασα, το νου μου έχοντας χάσει.)
Ο Ευριπίδης βάζει στο στόμα του Ορέστη, τη στιγμή που ξυπνάει από τον ύπνο, μια αναφορά στη Λήθη. Σεβάσμια και σοφή θεότητα, που την προσδοκούν όσοι περνούν βάσανα και κακουχίες. Και αφήνει βασικά ερωτήματα πίσω της... Όποιος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες τότε προτιμά να τις ξεχνά. Πρόσκαιρα έστω...
Τραγικός ήρωας ο Ορέστης (γνωστή η ιστορία του, δεν θα την αναφέρω εδώ) και προτιμά τη λησμονιά. Εύκολη λύση η εθελουσία άγνοια. Παρηγοριά των αδύναμων. Ειδικά για πράγματα που υπερβαίνουν δυνάμεις και κουράγια. Συνάδει με δυσεπίλυτα προβλήματα. Δεν τα λύνει όμως! Τα ανακουφίζει στιγμιαία, και ενίοτε τα διογκώνει όταν γίνεται συνήθεια! Ο εθισμός στη λήθη τότε γίνεται επικίνδυνος.
Αυτήν τη λήθη βλέπω συνεχώς λες και αναδύουμε τον Ορέστη μέσα στην τραγικότητά μας. Από που, πότε, πως. Ίσως να μας βολεύει να μένουν αναπάντητα τέτοια ερωτήματα. Ίσως να μην θέλουμε να ξύσουμε πληγές στις οποίες έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης. Το οξύμωρο είναι όταν επιζητούμε τη λήθη κι όταν δεν έχουμε προβλήματα. Μάλλον τότε την εφαρμόζουμε! Ως υπανάπτυκτοι που ακόμα είμαστε... Λήθη και ωριμότητα έχουν πορείες αντίθετες!
