Λέει ο Ιησούς στον τυφλό της Ιεριχούς:
λέγων· τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δὲ εἶπε· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω. (Λουκ. 18, 41)
«Τι θέλεις να σου κάνω;» Εκείνος απάντησε: «Κύριε, να ξαναδώ».
Αυτονόητη η απάντηση στο ερώτημα του Κυρίου. Κι όμως, παρότι Εκείνος γνωρίζει τις ανάγκες μας, θέλει να τις ακούσει από το στόμα μας. Να ταπεινώσουμε τον εγωισμό μας και να ζητήσουμε. Δεν τον ρωτά λοιπόν τυχαία τον τυφλό ο Κύριος. Απλά, δεν μοιράζει θαύματα μόνο και μόνο προς επίδειξη δύναμης. Θέλει να δει μέσα από τα λόγια μας την πίστη μας.
Πιστεύουμε αρκετά για να ζητήσουμε βοήθεια από τον Κύριο; Ή από εγωισμό, θέλουμε να μας βοηθάει «αυτομάτως» και εμείς ίσως πιστέψουμε κάποτε στο μέλλον; Τολμάμε να του μιλήσουμε; Τολμάμε να τον πλησιάσουμε σαν τον τυφλό της Ιεριχούς; Μάλλον η τύφλα μας, εξ εγωισμού, μας σπρώχνει μακριά του... Κύριε, να ξαναδώ λέει ο τυφλός. Αντιλαμβάνεται ότι απέναντί του δεν έχει έναν απλό προφήτη έχοντας προφανώς ακούσει για την ανάσταση του Λαζάρου που είχε προηγηθεί στα περίχωρα της Ιεριχούς.
Εμείς; Που ξέρουμε ποιός είναι, ούτε καν προσευχόμαστε σ' Αυτόν... Ο τυφλός λόγῳ πίστης, είδε. Μπορούμε κι εμείς να διώξουμε το σκοτάδι. Αρκεί, με πίστη, να το ζητήσουμε!
