Θριάμβευσε στις δημοτικοπεριφεριακές εκλογές η αποχή. Κάποιοι την ονόμασαν αδιαφορία, κάποιοι άλλοι πολιτική θέση. Για κάποιους είναι ανοχή στην διακυβέρνηση των πολιτικών μας ταγών, ενώ για άλλους είναι αντίδραση για αυτήν την διακυβέρνηση. Τι είναι εντέλει; Μήπως οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος; Και οι δύο απόψεις όσο γοητευτικές και να... δείχνουν, είναι εύθραυστες! Ας τις δούμε προσεκτικά:
α. Η αποχή είναι πολιτική θέση. Ως διαφωνία για τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Απομπόληση του δικαιώματος της ψήφου ως συμμετοχή στα κοινά. Ε, τότε αφήνεις τους υπόλοιπους να αποφασίσουν για το μέλλον της χώρας. Και επιπλέον: Αυτή η άρνηση δεν έχει να προτείνει τίποτα. Απλά είναι μια μορφή παθητικής διαμαρτυρίας που παραμένει στείρα επειδή δεν έχει να παραθέσει προτάσεις! Η άρνηση από μόνη της δεν δημιουργεί τίποτα.
β. Η αποχή είναι ανοχή. Δίνεις λευκή επιταγή σ' όσους ψηφίζουν, να αποφασίζουν ότι θέλουν. Αφήνεις στους άλλους την τύχη τη δικιά σου και της πατρίδας. Μόνο που αν δεν συμφωνείς με τους εκάστοτε υποψηφίους ή με την όλη διαδικασία γιατί να συμμετάσχεις στην ψηφοφορία; Έτσι, η ψήφος / συμμετοχή γίνεται άλλοθι για ότι αποφασίζει η εκάστοτε κυβέρνηση!
Το θέμα λοιπόν δεν είναι η άρνηση ή μη της ψήφου. Αυτό που δεν φαίνεται άμεσα, είναι πως η συμμετοχή του πολίτη δεν περιορίζεται μόνο στην ψήφο. Αν εγκλωβιστεί η πολιτική δραστηριότητα μόνο στη συμμετοχή στην ψηφοφορία, τότε το δίλημμα «η αποχή είναι ανοχή ή πολιτική θέση;» δείχνει υπαρκτό. Η ψήφος είναι μέρος μιας ευρύτερης πολιτικής δράσης στα κοινά. Μιας δράσης που προϋποθέτει ενημέρωση και κατάθεση προτάσεων. Η όποια διαμαρτυρία ή αδιαφορία από μόνη της δεν αλλάζει την πορεία των πραγμάτων. Απλά, δίνει σ' όποιον δεν ψηφίζει, το άλλοθι για να έχει ήσυχη την πολιτική του συνείδηση, πως έτσι απαλλάσσεται από τα αποτελέσματα της κακής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση.
Οπότε λοιπόν, η αποχή είναι η σιωπή της μάζας, που παθητικά παρακολουθεί την πολιτική πορεία του τόπου χωρίς να παρεμβαίνει για να την αλλάξει. Και μετατρέπεται ως μη αποδοχή όχι μόνο των πολιτικών, αλλά και του πολιτεύματος, με αποτέλεσμα την πολιτική αστάθεια. Παράλληλα, η μάζα απούσα από την ψηφοφορία δεν προτείνει κάποια άλλη μορφή πολιτεύματος και ούτε είναι προετοιμασμένη καν, στην όποια ενδεχόμενη αλλαγή του. Πολλοί επί παραδείγματι αναπαράγουν αβίαστα το σύνθημα να καεί η Βουλή, αλλά δεν σκέφτονται το μετά. Κάτι που βολεύει όσους περιμένουν την αστάθεια για να ανατρέψουν την πολιτική κατάσταση...
Εν κατακλείδι, το πρόβλημα που τίθεται εδώ είναι η πολιτική δραστηριότητα του πολίτη, και πως αυτή εκφράζεται όχι μόνο στην ψηφοφορία. Το περιορισμένου του χώρου δεν μου αφήνει περιθώρια για περαιτέρω ανάλυση, εντούτοις όταν φτάνουμε στο σημείο να αντιμετωπίζουμε το παραπάνω δίλημμα (πολ. πράξη ή αδιαφορία) τότε ήδη υπάρχει έλλειμμα στην εν γένει πολιτική δράση μας.
