Βλέποντας τα αποτελέσματα των δημοτικοπεριφεριακών εκλογών, όπως και σε άλλες εκλογές στο παρελθόν, διαπιστώνουμε την απήχηση που είχαν υποψηφιότητες επωνύμων καλλιτεχνών και λοιπών τηλεπερσόνων. Λογικά θα μου πεις, εξαργυρώνουν την τηλεοπτική τους αναγνωρισιμότητα. Είναι όμως η τηλεδημοτικότητά τους, κριτήριο για την εκλογή τους; Ή η ψήφισή τους αποτελεί μια στροφή σε κάποιου είδους υποβάθμισης των εκλογών, κάνοντας χαβαλέ;
Σαφώς και τηλεχαβαλέδες όπως ο κ. Ψινάκης επί παραδείγματι, έχουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι. Το θέμα είναι όμως τα κριτήρια με τα οποία εκλέγονται. Βλέποντας ένα ψηφοδέλτιο για το δήμο Αθηναίων, παρατηρούμε ένα μακρύ χαρτί με μια ατελείωτη λίστα υποψηφίων. Άγνωστα ονόματα για τους περισσότερους ψηφοφόρους, ειδικά όσους αγνοούν τα πάμπολα φυλλάδια/σκουπίδια των επίδοξων για το αξίωμα του δημοτικού συμβούλου. Οπότε δεν είναι και λίγες οι περιτώσεις που αρκετοί «σταυρώνουν» κάποιον στην τύχη...
Στην εποχή της υπερπληροφόρησης, και δη της υπερπαραπληροφόρησης των ΜΜΕ, οι τηλεπερσόνες προφανώς θα είναι οι πιο αναγνωρίσιμοι σε ένα μακροσκελές ψηφοδέλτιο. Επίσης δε, λόγῳ των ΜΜΕ, δεν χρειάζεται να ξοδέψουν και χρήματα για την αυτοπροβολή τους... Εύκολα θα αναρωτηθεί κανείς, αφού είναι χαβαλέδες, γιατί τους ψηφίζουν; Κατ' αρχάς δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα βασικό αξίωμα: Η αρνητική διαφήμιση, δεν παύει να είναι διαφήμιση! Το ότι φερ' ειπείν ο κ. Ψινάκης στην τηλεόραση δείχνει αθυρόστομος και άνευ σοβαρότητας άτομο, πρωτίστως σημαίνει πως παραμένει στην επικαιρότητα και δευτερευόντως το ότι είναι χαβαλές! Εν αντιθέσει με τους λοιπούς συνυποψηφίους του, που παραμένουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό, είτε είναι σοβαροί ή μη!
Το ότι το εκλογικό σώμα αναπτύσσει περισσότερο τηλε... κριτήρια, είναι το ουσιώδες πρόβλημα. Το γεγονός δηλαδή, ότι η τηλεόραση επιρρεάζει έντονα τον τρόπο που ψηφίζει ο ψηφοφόρος. Για την επιρροή αυτή έχουν γραφτεί πολλά. Το σίγουρο είναι πάντως, πως αυτό είναι πολιτιστική κατάντια. Ειδικά όταν μετράει μόνον η διαρκής παρουσία κάποιου στο γυαλί για να εκλεγεί σε δημόσιο αξίωμα! Ενώ δεν μετράει καθόλου αν αυτή η παρουσία είναι θετική ή μη. Αρκεί δηλαδή, να «απασχολεί» κανείς τα κανάλια με τις δραστηριότητές του, ασχέτως αν αυτές δεν προάγουν έστω την ποιότητα της τηλεόρασης αλλά την υποβαθμίζουν!
Αντί λοιπόν να μας προκαλούν έκπληξη οι εκλογικές επιτυχίες των τηλεπερσόνων, καλύτερα να δούμε το πως ψηφίσαμε. Το κατά πόσο ενδιαφερθήκαμε για να ενημερωθούμε όσον το δυνατό καλύτερα για τις εκλογές ή κατά πόσον αφήσαμε την τηλεόραση να το κάνει για εμάς... Διότι η συμμετοχή μας στις εκλογές δεν είναι μόνον η προσέλευσή μας στην κάλπη!
