Ας μη γελιόμαστε. Καλοκαίρι ίσον θάλασσα και διακοπές ίσον θαλάσσιο ταξίδι. Καλό το βουνό, αλλά για ποιούς; Για όσους αντέχουν τα ποδάρια τους στα κατσάβραχα! Ενώ το ταξίδι στη θάλασσα... Ότι και να πεις και λίγο θα 'ναι! Για φαντάσου λοιπόν, πόσο μου άνοιξε η όρεξη για διακοπές το παρακάτω καλοκαιρινό και δροσερό ποίημα που αλίευσα από το Αναγνωστικό της Γ' τάξης του δημοτικού από το μακρινό 1952. (Δυστυχώς δεν αναφέρεται ο ποιητής). Εποχές μεγάλης φτώχειας όπου ασφαλώς οι διακοπές ήταν πολυτέλεια για τα λαϊκά στρώματα εκείνης της εποχής. Βέβαια ήμουν τότε αγέννητος, αλλά φαντάζομαι ότι τα πιτσιρίκια που δεν είχαν εμπειρία με θαλάσσιο ταξίδι, θα είχαν στην φαντασία τους φουσκωμένα τα πανιά της διάθεσης τους να κατακτήσουν τον κόσμο. Το «έγια μόλα, έγια λέσα» είναι μεν παράγγελμα για τα κουπιά, αλλά στην φαντασία γίνεται παράγγελμα για να ξεκινήσει το σκάφος την θαλασσινή περιπέτεια. Με λίγη παιδική αφέλεια, μπόλικη φαντασία και οίστρο, αυτό το ποίημα ότι πρέπει για όσους ξεκίνησαν να διοργανώνουν στο μυαλό τους τις φετινές διακοπές, όποτε και αν γίνουν. Ο Ιούλιος με τον Αύγουστο εξάλλου δεν είναι μακριά...
