Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· (Εβρ. 11, 35)
κι άλλοι βασανίστηκαν ως το θάνατο, χωρίς να δεχτούν την απελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν ν’ αναστηθούν σε μια καλύτερη ζωή.
Ο απ. Παύλος αναφέρεται στους μάρτυρες της Παλ. Διαθήκης που προτίμησαν να μην απαρνηθούν την πίστη τους για ν' αποφύγουν το θάνατο. Ήξεραν ότι μετά θάνατον θα αναστηθούμε για μια καλύτερη ζωή. Η αλήθεια της ανάστασης των νεκρών είχε ειπωθεί από τους ανθρώπους του Θεού και πριν την έλευση του Κυρίου. Η ελπίδα και η προσδοκία της επόμενης ζωής, που σε αντίθεση με την θνητή ζωή, είναι αθάνατη, μας ενισχύει στην περίπτωση του κινδύνου και των βασανιστηρίων για την πίστη μας, ή και σε περιπτώσεις ανίατων ασθενειών. Η παρούσα ζωή είτε την ζούμε με ανέσεις, είτε την βιώνουμε με δυσκολίες δεν κρατά πολύ. Αν η πίστη μας στην διδασκαλία της Εκκλησίας για το τι θα μας συμβεί μετά θάνατον, είναι αδύνατη τότε δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε κανέναν κίνδυνο του θνητού μας βίου. Θα εγκλωβιστούμε στον φόβο και την ανασφάλεια. Η ενδυνάμωση της πίστης γίνεται και με τη νηστεία, μιας και εισήλθαμε στην περίοδο της Μεγ. Τεσσαρακοστής.
