ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν· (Ιω. 4, 13)
Αποκρίθηκε ο Ιησούς και της είπε: «Καθένας που πίνει από το νερό τούτο θα διψάσει πάλι.
Δίχως το νερό δεν υπάρχει ζωή, ως γνωστόν. Φυσική μας ανάγκη η διατήρηση της ζωής, και ασφαλώς την ικανοποιούμε διαρκώς. Το νερό όμως δεν μας ξεδιψά μια φορά. Χρειάζεται να πίνουμε και να ξαναπίνουμε. Το ίδιο συμβαίνει και με όλες τις φυσικές μας ανάγκες. Δυστυχώς δε, συμβαίνει πολλές φορές και με άλλες ανάγκες που έχουν σχέση με τον εγωπαθή χαρακτήρα μας. Η σχέση μας με την ύλη δεν σταματά μόνο στην φυσική μας επιβίωση. Γίνεται ακόμη πιο στενή όταν επεκτείνεται στον πλούτο και τον εγωισμό. Παραφράζοντας την άνωθεν φράση του Ιησού, θα λέγαμε ότι ο πλουτίζων μία φορά, δεν θα κορεστεί το πάθος της φιλαργυρίας του και θα διψάσει για περισσότερο πλούτο. Ή ο αλαζόνας δεν θα σταματήσει την αλαζονεία του με μία φορά, αλλά θα θελήσει να την εφαρμόσει και να την ξαναεφαρμόσει στους πλησίον του. Ικανοποίηση της σάρκας λοιπόν, είτε φυσικής είτε μη φυσικής. Για την ψυχή όμως, υπάρχει πηγάδι; Διψά η ψυχή για την αρετή που θα την ανθοστολίσει για τον παράδεισο, ή τυφλωμένη από την αμαρτία διψά για το δηλητήριο της μοναξιάς και του θανάτου; Ας αναρωτηθούμε καλά. Γιατί αν διψάμε για κάτι απείρως καλύτερο και μόνιμο, τότε υπάρχει το πηγάδι του Θεού, και το νερό που έφερε ο Υιός Του.
