Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν;
ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. (Ιω. 9, 8-9)
Οι γείτονες, τότε, και εκείνοι που τον έβλεπαν προηγουμένως ότι ήταν ζητιάνος έλεγαν: «Αυτός δεν είναι εκείνος που καθόταν και ζητιάνευε;»
Άλλοι έλεγαν: «Αυτός είναι». Άλλοι έλεγαν: «Όχι, αλλά είναι όμοιος με αυτόν». Εκείνος έλεγε: «Εγώ είμαι».
Οι γείτονες που γνώριζαν τον εκ γενετής τυφλό, όταν τον είδαν θεραπευμένο από τον Ιησού, σάστισαν. Είχαν αμφιβολίες αν ήταν ο ζητιάνος που ήξεραν ή όχι! Παρότι πριν το θαύμα τον γνώριζαν, εντούτοις δυσκολεύονταν να τον αναγνωρίσουν. Είναι, δεν είναι, του μοιάζει... Αδυνατούσε η αντίληψή τους να δεχτεί το τετελεσμένο θαύμα. Η θεία χάρη είχε μεταμορφώσει το πρόσωπο του ζητιάνου επί τῷ βελτίῳ. Έβλεπε και ήταν χαρούμενος! Κάτι που δεν είχαν ξαναντικρύσει οι περίοικοι και δεν περίμεναν να αντικρύσουν. Δικαιολογημένοι μιας και δεν γνώριζαν ότι ο θεραπευτής ήταν ο Υιός του Θεού.
Εμείς όμως; Είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε τα αποτελέσματα της θείας χάρητος; Ούτε καν προσευχόμαστε γι' αυτήν... Αμφιβάλουμε αν συμβεί κάποιο θαύμα, αντιδρούμε καχύποπτα αν δούμε κάποιον να προκόβει και ζηλεύουμε όταν οι άλλοι είναι ευτυχισμένοι. Πως λοιπόν να αναγνωρίσουμε τα ευεργετικά αποτελέματα της θείας χάρητος; Είμαστε προσκολλημένοι σε στερεότυπα πνευματικής στασιμότητας και αρνούμαστε το εφικτό του θαύματος. Ουσιαστικώς, αποδομούμε την πίστη μας, (αν, και όση, έχουμε) και απομακρυνόμαστε από αυτό που έπρεπε να είχαμε κάνει βίωμα: το ευαγγέλιο του Κυρίου.
