- Πόσο γρήγορα περνάει ένα δευτερόλεπτο;
- Εν ριπή οφθαλμού. Αυτονόητη η απάντηση.
- Τα 5 δευτερόλεπτα;
- Γρήγορα.
- Τα 300 δευτερόλεπτα;
- Αναλόγως! Γιατί τα 5 λεπτά για κάποιους (ειδικά για... κάποιες που ετοιμάζονται για να βόλτα) εκτείνονται μέχρι το... μισάωρο!
- Οκ, alter ego. Τα 31.536.000" όμως;
- Πόσα;
- 31.535.000"!
- Μισό, να υπολογίσω... Μα μιλάμε για 365 μέρες!
- Ακριβώς.
- Και εδώ αναλόγως! Γιατί άλλες φορές δεν περνάνε οι μέρες με τίποτα, και άλλες φορές αναρωτιόμαστε το πως περνάν τα χρόνια...
- Μέσα είσαι.
- Πέρασε ο χρόνος λοιπόν.
- Πέρασε, alter ego. Πέρασε...
- Θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτήν την κουβέντα στην ανάρτηση για τα γενέθλια του blog.
- Να που δε την κάνουμε για ευχάριστες αναμνήσεις.
- Βαρύ το κλίμα, έτσι;
- Σαν τον καιρό!
- Θα σου πω, την κλασσική σου ατάκα προς τους φίλους σου: Υπομονή.
- Καλά να το λέω, αλλά δύσκολα να το εφαρμόσω.
- Μπορείς να κάνεις κι αλλιώς;
- Τσου!
- Τουλάχιστον αρχίσαμε να συνηθίζουμε...
- Τι alter ego;
- Το διαρκή χειμώνα! Κρύο και σκοτεινό!
- Ξέρεις τι σκέφτομαι ρε alter ego; Να μην υπήρχαν επέτειοι, να μη θυμόμαστε, ένεκα μιας ημερομηνίας!
- Ναι, αλλά υπάρχουν και καλά πράγματα για να θυμάται κανείς.
- Τα άσχημα όμως, πονάνε. Και ο πόνος πολλές φορές, είναι πιο ζόρικος απ΄ την πιο μεγάλη χαρά!
- Τότε, τυχεροί όσοι δεν πόνεσαν;
- Ίσως ναι... Γιατί ο πόνος συνήθως δεν είναι καλός σύμβουλος... Και ο χρόνος δεν είναι και τόσο πανδαμάτωρ όπως έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι.
- Μελαγχόλησα...
- Εγώ να δεις!
- Τότε, καλά Χριστούγεννα;
- Χριστούγεννα σκέτο! Να έχουμε Χριστούγεννα. Αν τα έχουμε, θα είναι καλά. Αν δεν τα έχουμε όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, και μένουμε σε λαμπάκια, στολίδια και ρεβεγιόν, τότε είμαστε πνευματικώς μια φούσκα σε μια ξεφτισμένη βιτρίνα...
- Υπομονή, τότε. Ο χειμώνας έχει πολύ καιρό μπροστά του, πολλά εκατομμύρια δευτερολέπτων...
- Πες δισεκατομμύρια και βάλε...
διάλογος με φόντο τον πρώτο χρόνο που κλείνει μεθαύριο η «κοίμηση» της μητρός μου...
