Κακὸν γε θνητοῖς τὸ νέον ἔν τῷ νέῳ
τὸ μὴ δίκαιον ὅστις ἀνθρώπων ἔχει.
(Ανδρομάχη 184 - 185)
(Είναι συμφορά στους ανθρώπους η νεότης
όταν
δεν την διευθύνει η δικαιοσύνη.)
Τα παραπάνω λόγια βάζει ο Ευριπίδης στο στόμα της πολύπαθης, μετά την Τροία, Ανδρομάχης. Η σοφρωσύνη, η οποία γεννά τη δικαιοσύνη, συνήθως δύσκολα συνάδει με τον ενθουσιασμό και τον παρορμητισμό της νεότητας. Ελλείψῃ εμπειριών, η κρίση των νέων εύκολα λαθεύει και οδηγεί στην αδικία. Εννοείται βέβαια, πως οφείλουμε με την πάροδο των ετών και την απόκτηση σοφίας από τις εμπειρίες της ζωής, να ωριμάζουμε και να είμαστε δίκαιοι στην κρίση και τις αποφάσεις μας.
Είναι νομοτέλεια της φύσης να περνούν τα χρόνια. Ωριμάζουμε όμως; Γίνεται η κρίση μας δικαιότερη; Έτσι θέλουμε να νομίζουμε, αλλά τα προσωπικά μας λάθη, όλοι μας τα δικαιολογούμε μέσα μας, λίγο πολύ. Την αυστηρότητα την αφήνουμε για τους άλλους... Εν προκειμένῳ η Ανδρομάχη αναφέρεται στην Ερμιόνη. Όμως ο Ευριπίδης μιλά εν μέσῳ πελοποννησιακού πολέμου στους Αθηναίους και σε όλους εμάς σήμερα.
Σήμερα δεν έχουμε ωριμάσει. Δείχνουμε πολύ «νέοι» στις πράξεις και στην κρίση μας. Ένας λαός που βολοδέρνει από τον έναν δυνάστη στον άλλο, ακολουθεί τον κάθε αριβίστα δημαγωγό, πιστεύει σε παραμύθια όσον αφορά τη ζωή και το μέλλον του, χωρίς όμως να διεκδικεί δυναμικά το συμφέρον του και μονίμως περιμένει κάποιον ηγέτη να τον σώσει, προφανώς δείχνει συμπτώματα εκούσιας ανωριμότητας! Με συνέπεια την άδικη κρίση του, παρά τις (κακές) εμπειρίες που αποκομίζει...
Νέοι και δυστυχώς άδικοι είμαστε. Η κακή οικονομική μας κατάσταση, το σάπιο πολιτικό μας σύστημα και η κρίση αξιών που μας διέπει, απλά το αποδεικνύουν. Κι όσο δεν βάζουμε μυαλό απ' όσα παθαίνουμε, ούτε (πνευματική) ενηλικίωση θα έχουμε, ούτε δικαιοσύνη. Πόσο μάλλον ότι δεν ακούμε φωνές από ένα ξεχασμένο παρελθόν, σαν τον Ευριπίδη ...
