ΑΣΠΙΔΑ ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ!

Ἀσπίδι μὲν Σαΐων τις ἀγάλλεται, ἥν παρὰ θάμνῳ
ἔντος ἀμώμητον κάλλιπον οὐκ ἐθέλων·
αὐτὸν δ' ἔκ μ' ἐσάωσα· τί μοι μέλει ἀσπὶς ἐκείνη;
Ἐρρέτω· ἐξαῦτις κτήσομαι οὐ κακίω.
(Αρχίλοχου Ελεγεία 6)

(Όσο για την ασπίδα, που αναγκάστηκα ν' αφήσω
στούς θάμνους, σίγουρα κάποιος Σαΐος θα την απολαμβάνει.
Αφού κατάφερα και γλύτωσα,
με την ασπίδα τώρα θ' ασχολούμαι;
Αρπάζω αργότερα μιαν ἴδια - για να μην πω καλύτερη.)

Να μια διαφορετική άποψη από το σπαρτιάτικο «ἠ τάν, ἠ ἐπί τάς». Ο Αρχίλοχος δεν έχει σαν ιδανικό την ανδρεία και την υστεροφημία, αλλά την επιβίωση του με οποιαδήποτε τρόπο. Η μάχη ουδόλως τον ενδιαφέρει. Μοναχά να βγει αλώβητος απ' αυτήν. Η δειλία μετατρέπεται σε σύνεση! Ευτυχώς που τότε οι περισσότεροι δεν ενστερνίζονταν τέτοιες απόψεις, ειδικά στους Μηδικούς πολέμους. Η πατριωτική τιμή δεν είναι μια αξία που διέπει όλους.

Έναν τέτοιο τύπο, έναν ρίψασπη, που στα δύσκολα πετάει την ασπίδα του και το βάζει στα πόδια, κανείς δεν θα ήθελε για φίλο. Πόσο μάλλον για ηγέτη... Και οι φίλοι βέβαια δεν φαίνονται στα εύκολα αλλά στα δύσκολα. Και οι καιροί που περνάμε, και θα περνάμε για πολύ καιρό, δύσκολοι είναι. Μήπως ήρθε η ώρα να μετρήσουμε τους «φίλους» μας; Ίσως.

Μήπως ήρθε όμως η ώρα να μετρήσουμε... και εαυτόν; Αντέχουμε το βάρος της ασπίδας και της μάχης; Πολλοί προτρέπουν πολλά μέσῳ ιστοτόπων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά αμφιβάλλω κατά πόσο τα πράττουν οι ίδιοι. Ότι ώρα και να μπω στο f/b φερ' ειπείν, συνέχεια μέσα είναι και βομβαρδίζουν με αναρτήσεις! Αναρωτιέμαι αν η ασπίδα δεν ρίχτηκε στους θάμνους, αλλά στην εικονική πραγματικότητα...