Αυτό το περιστέρι ερχόταν σχεδόν κάθε μεσημέρι, στο μπαλκόνι του δωματίου Νο 102 για περίπου ένα μήνα. Πολύ πρόσφατα. Λίγο νεράκι, κάποια τριμματάκια από φρυγανιά του τα έβαζα. Καμιά φορά, αν δεν είχε άλλους αρρώστους το δωμάτιο, έμπαινε λίγο και μέσα. Αρκετές φορές προσπάθησα να το φωτογραφήσω, μα μόλις μία φορά το κατάφερα. Ένας αυτόκλητος και ευπρόσδεκτος μεσημεριανός επισκέπτης... ειδικά σε μέρες που η μόνη επίσκεψη ήταν των νοσηλευτριών και των γιατρών.Χθες, καθώς πότιζα τα λουλούδια στην μπροστινή αυλή μου, βάζοντας παράλληλα νερό για να πιουν και κάποια δεκαοχτούρια που επισκέπτονται τακτικά την αυλή, θυμήθηκα τον μεσημεριανό επισκέπτη στο Τζάνειο. Δεν ξέρω που είναι τώρα, αν βρίσκει νερό με αυτή τη ζέστη, αλλά ήταν μια ευχάριστη παρουσία σε ένα μουντό περιβάλλον. Προς ώρας, όσων το νερό περισσεύει λιγάκι, ας θυμηθούμε πως η δίψα δεν περιορίζεται μόνο στους ανθρώπους. Και δεν είναι μόνο το τσιμέντο που... θέλει πότισμα!
