Ἔχουσα θεοδόχον, ἡ Παρθένος τὴν μήτραν, ἀνέδραμε πρὸς τὴν Ἐλισάβετ, τὸ δὲ βρέφος ἐκείνης εὐθύς, ἐπιγνὸν τὸν ταύτης ἀσπασμόν, ἔχαιρε! καὶ ἅλμασιν ὡς ἄσμασιν, ἐβόα πρὸς τὴν Θεοτόκον.
Η Παρθένος, έχουσα μέσα στη μήτρα της το Θεό, έτρεξε προς την Ελισάβετ. Το βρέφος εκείνης (ο Ιωάννης) μόλις κατάλαβε τον χαιρετισμό της, γέμισε από χαρά! Και με άλματα αντί για ύμνους, φώναζε δυνατά προς την Θεοτόκο.
Χαῖρε, βλαστοῦ ἀμαράντου κλῆμα,
χαῖρε, καρποῦ ἀκηράτου κτῆμα,
Χαίρε κλήμα που πρόβαλες τον αμάραντο βλαστό,
χαίρε που πρόσφερες τον άφθαρτο καρπό.
Χαῖρε, γεωργὸν γεωργοῦσα φιλάνθρωπον,
χαῖρε, φυτουργὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν φύουσα.
Χαίρε εσύ που γεώργησες τον φιλάνθρωπο γεωργό,
χαίρε εσύ που φύτρωσες τον φυτουργό (= Χριστό) της ζωής.
Χαῖρε, ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν, οἰκτιρμῶν,
χαῖρε, τράπεζα βαστάζουσα εὐθηνίαν ἱλασμῶν.
Χαίρε γη που βλαστάνεις πλήθος ευσπαχνίας,
χαίρε τραπέζι που βαστάζεις πλούσιο το έλεος.
Χαῖρε, ὅτι λειμῶνα τῆς τρυφῆς ἀναθάλλεις,
χαῖρε, ὅτι λιμένα τῶν ψυχῶν ἑτοιμάζεις.
Χαίρε γιατί κάνεις να ανθίσει λιβάδι πνευματικής απόλαυσης,
χαίρε, διότι ετοιμάζεις λιμάνι (καταφύγιο) των ψυχών.
Χαῖρε, δεκτὸν πρεσβείας θυμίαμα,
χαῖρε, παντὸς τοῦ κόσμου ἐξίλασμα.
Χαίρε εσύ που είσαι δεκτό θυμίαμα μεσιτείας (από το Θεό)
χαίρε που είσαι ο εξιλασμός όλου του κόσμου.
Χαῖρε, Θεοῦ πρὸς θνητοὺς εὐδοκία,
χαῖρε, θνητῶν πρὸς Θεὸν παρρησία.
Χαίρε εσύ η αγαθή βουλή του Θεού προς τους ανθρώπους,
χαίρε, εσύ η παρρησία των ανθρώπων προς τον Θεό.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Ο ιερός υμνογράφος μας θυμίζει τη συνάντηση της εγκυμονούσας Μαρίας με την εξαδέλφη της Ελισάβετ, επίσης εγκυμονούσα στον Ιωάννη τον Πρόδρομο, όπου έμβρυο ακόμη ο Ιωάννης εσκίρτησε από χαρά νιώθοντας ότι το παιδί της Μαρίας ήταν ο Μεσσίας. Κατάλαβε την παρουσία του Υιού και άρχισε να πανηγυρίζει χαιρετίζοντας Τον, και υμνώντας την Θεοτόκο με παραβολικές εικόνες από την αγροτική ζωἠ. Την παρομοιάζει με κλήμα απ' όπου βλαστάνει ο αμάραντος καρπός. Καλλιεργημένο κτήμα που παράγει τον άφθαρτο καρπό. Γη που βλαστάνει η ευσπλαχνία. Ένα νέο λιβάδι χαράς για τις ανθρώπινες ψυχές. Επίσης είναι η ίδια γεωργός, γεώργησε τον φυτουργό της αιώνιας ζωής. Ως στοργική μάνα, μεσιτεύει υπέρ μας προς το Θεόν. Δι' αυτής επιτυγχάνεται η βούληση του Θεού για την ενανθρώπηση του Υιού, και γίνεται η πόλος έλξης για όλους που ζητούν προστασία και παρηγοριά από τις δυσκολίες της ζωής.
