ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. (Εβρ. 11, 38)
για τους οποίους δεν ήταν άξιος ο κόσμος – περιπλανιόνταν σε ερημιές και σε όρη και σε σπηλιές και στις τρύπες της γης.
Ο απ. Παύλος αναφέρεται στους πιστούς της Π. Δ., οι οποίοι για την πίστη τους στο Θεό, βασανίστηκαν, εμπαίχτηκαν, λιθοβολήθηκαν και πέρασαν φοβερές δοκιμασίες. Αυτοί προτίμησαν να κατοικήσουν μακριά από τον κόσμο, μιας και ο κόσμος δεν ήταν άξιος για αυτούς. Ο κόσμος εμποτισμένος από την αμαρτία, δεν μπορεί να ανεχτεί όσους πάνε κόντρα σ' αυτήν την διολίσθηση. Απομακρύνει όσους δεν δέχονται ως ύψιστο αγαθό τις απολαύσεις της σάρκας. Αποξενώνει και γραφικοποιεί όσους εναντιώνονται στην ηθική χαλάρωση και εξαθλίωση. Ο κόσμος, προτιμά να ονομάζει «καλό» και «φυσιολογικό» μόνο ότι συνάδει με τις παθολογικές παραφύσιν ορέξεις του, και δεν ανέχεται τον έλεγχο και την κριτική. Όσοι δεν πάνε με το ρεύμα της εποχής, χαρακτηρίζονται συντηρητικοί και φονταμεταλιστές και απομονώνονται ως «αντιπροοδευτικοί»! Η «πρόοδος» για τον κόσμο είναι συνυφασμένη κι αυτή με τα αμαρτωλά του πάθη... Δεν ήταν τότε άξιος ο κόσμος για τους πιστούς, όπως δεν είναι άξιος και σήμερα. Οι πιστοί θα είναι πάντοτε οι λιγότεροι, μιας και ο πνευματικός αγώνας ήταν, παραμένει, και θα είναι δύσκολος. Αλλά αν ο κόσμος δεν είναι άξιος για τους πνευματικούς αγωνιστές του ευαγγελίου, είναι άξια η ουράνια βασιλεία. Και στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που ήδη εισήλθαμε, η Εκκλησία μας θυμίζει τον αγώνα που οφείλουμε να κάνουμε, ενάντια στα αμαρτωλά κελεύσματα του κόσμου.
Άλλο σχόλιο για τη σημερινή περικοπή, εδώ.
