Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος. (Α' Κορ. 6, 12)
Όλα μου επιτρέπονται, αλλά όλα δε συμφέρουν. Όλα μου επιτρέπονται, αλλά εγώ δε θα εξουσιαστώ από κανένα.
Ο απ. Παύλος είναι πολύ σαφής για το πάθος της λαιμαργίας, αλλά κατ' επέκτασιν για όλα τα σαρκικά πάθη. Όλα μας επιτρέπονται! Ή έτσι θέλουμε να νομίζουμε... Αυτή είναι η πρώτη πλάνη που γεννά ο εγωισμός μας. Δικαιολογούμε πανεύκολα τις αμαρτίες μας (ενώ μόνο για τους άλλους είμαστε αυστηροί) χωρίς όμως να θέλουμε να επωμιστούμε τις συνέπειές τους. Όλα λοιπόν μας «επιτρέπονται», μιας και ο Θεός, σεβόμενος την ελευθερία που μας έδωσε, δεν μας αποτρέπει από ότι κακό πράττουμε... Μας ωφελούν όμως όλα; Τι συμφέρον έχουμε με το να καλλιεργούμε τα πάθη μας; Απέχθεια, αποξένωση και μοναξιά μας προσφέρουν. Και κυρίως, μας εξουσιάζουν μειώνοντας τον αυτοέλεγχο και την αυτοπειθαρχία μας, παρασέρνοντάς μας σε ολοένα περισσότερες παρεκκλίσεις του εαυτού μας από την φύση μας. Διότι δεν πλαστήκαμε για να μαραθούμε και να σαπίσουμε από την αμαρτία, αλλά για να ανήκουμε στο ζωοδότη Θεό. Παρότι λοιπόν, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, καλύτερα να περιοριστούμε στα ηθικώς ωφέλιμα. Σε όσα σχετίζονται με την αγάπη προς το συνάνθρωπο και προς τον εαυτό μας.
