Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
εἰς τοῦτο γὰρ καὶ κοπιῶμεν καὶ ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν. (Α' Τιμ. 4, 10)
Επειδή γι’ αυτό κοπιάζουμε και μας επιτιμούν, γιατί
έχουμε ελπίσει σε Θεό ζωντανό, ο οποίος είναι σωτήρας όλων των ανθρώπων,
μάλιστα των πιστών.
Οι ευσεβείς άνθρωποι κοπιάζουν στο έργο της αποστολικής διακονίας. Κοπιάζουν στο να προσφέρουν τι υπηρεσίες τους στη μετάδοση του ευαγγελίου, στην ανακούφιση των ασθενέστερων, και γενικά κάνοντας βίωμα το λόγο του Κυρίου. Για αυτές τις δραστηριότητες, αυτό που αποκομίζουν από τους άπιστους, δεν είναι παρά η περιφρόνηση και ο εμπαιγμός. Όμως αυτό που κρατάει το πνευματικό τους φρόνημα ψηλά, ώστε να υπομένουν και να ενθαρρύνονται στους διωγμούς και τους ονειδισμούς, είναι ότι ελπίζουν στο ζώντα Θεό. Όχι στην κοσμική αποδοχή, ούτε σε φιλοσοφικές απόψεις περί του θείου. Αλλά στο σωτήρα των πάντων, όπως λέει χαρακτηριστικά ο απ. Παύλος. Δηλαδή, το μοναδικό που μπορεί να σώσει όποιον το επιθυμεί, αρκεί να πιστέψει εμπράκτως σ' Εκείνον. Μόνο από αυτόν εξαρτούν τον εαυτό τους οι ευσεβείς άνθρωποι, προσβλέποντας στην αιώνια ζωή που προσφέρει.
