Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ
διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετέ
μοι αὐτὸν ὧδε. (Ματθ. 17, 17)
Αποκρίθηκε τότε ο Ιησούς και είπε: «Ω γενιά άπιστη και
διεστραμμένη, ως πότε μαζί σας θα είμαι; Ως πότε θα σας ανέχομαι; Φέρτε
μου αυτόν εδώ».
Οι μαθητές δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν το δαιμονισμένο παιδί και ο Ιησούς εκφράζει μία αγανάκτηση. Αλλά και μία προειδοποίηση σε αυστηρό τόνο. Ναι, ο Κύριος για να μας παιδαγωγήσει χρειάστηκε να είναι πιο αυστηρός, ορθότερα, πιο ρεαλιστής! Τα λόγια Του δεν απευθύνονται μόνο στους ολιγόπιστους μαθητές, κάτι που τους το τονίζει παρακάτω ιδιαιτέρως (στ. 20) αλλά και στο παρευρισκόμενο πλήθος που αντιπροσωπεύει τους Ιουδαίους. Επίσης δε, απευθύνεται και σε εμάς!
Ως πότε θα ανέχονταν την απιστία τους; Δεν θα ήταν μαζί τους για πάντα. Ως πότε όμως θα ανέχεται και τη δική μας απιστία; Η κατάχρηση της ανοχής του Κυρίου, μόνο καλό δεν μας κάνει. Αν θέλουμε να κερδίσουμε την ουράνια βασιλεία, χρειάζεται συνεχής πνευματική άσκηση και αγώνας ώστε να δυναμώσουμε την πίστη μας. Η αμαρτία μας διαστρέφει και μας παρασέρνει σε μια καταστροφική πορεία. Όσο λοιπόν την ανεχόμαστε στη ζωή μας, τόσο πλησιάζουμε στον όλεθρο και εξαντλούμε την ανοχή του Κυρίου. Ας είμαστε ρεαλιστές και ας γίνουμε αυστηροί με τον εαυτό μας. Και να πούμε ως πότε θα παρασυρόμαστε; Θέλουμε ο Χριστός να είναι μαζί μας; Ας ξεκινήσουμε από τώρα την προσπάθεια!
