καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. (Λουκ. 12, 19)
«Και θα πω στην ψυχή μου· Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά αποηθκευμένα για πολλά χρόνια· αναπαύου, φάγε, πίε και ευφραίνου».
Αυτή η φράση δεικνύει την υλιστική αντίληψη της ψυχής. Εξομοιώνεται στην ουσία με το φθαρτό σώμα, που έχει ανάγκη τα υλικά αγαθά. Δεν χρειάζεται πνευματική τροφή. Η μόνη της ανάπαυση βρίσκεται στα επίγεια και φθαρτά πλούτη. Οδηγεί τον άνθρωπο να παραμελεί την πνευματική του διάσταση και να μετατρέπεται σε ζώο.
Είναι ελκυστική η επιδίωξη πλούτου, μα οδηγεί στην εξάρτηση από την ύλη. Παραμερίζοντας την άφθαρτη υπόστασή του ο άνθρωπος, παραδίδεται στην ασθένεια της βούλησης, και εθίζεται στην πλεονεξία. Δεν μπορεί να ζήσει με λίγα αγαθά, παύει να είναι αυτάρκης, και αυτοκαταστρέφεται στο νευρωτικό άγχος της αναζήτησης του πλούτου. Μόνο που τα υλικά αγαθά δεν φέρνουν την αποκλειστική ευημερία, ούτε παρακάμπτουν το θάνατο.
